Alelacele mi yemek yapıyorsunuz? Başkasına mı yaptırıyorsunuz, dışarıdan mi besleniyorsunuz, ne kadar sabredebiliyorsunuz? Yemeğin demlenmesine izin veriyor musunuz, yoksa bir an önce yiyelim de aradan çıksın derdinde misiniz? Aç midenize nasıl muamele ediyorsunuz, onu bir an önce doldurmak mi amaç yoksa yemeğin tadını çıkarmak mi? Tabağınıza yemeği öylesine mi dolduruyorsunuz, yoksa sadece mideniz için değil gözünüz içinde bir şölen mi olsun istiyorsunuz?Aynı şekilde soframızı düzenlerken ne kadar özenlisiniz? Ne kadarını başkalarıyla paylaşmak ne kadarını kendinize ayırmak istiyorsunuz?
Mutfak aynı zamanda bir çocukluk mekanı. Çoğumuzun zihnindeki mutfak imgesi orayı mesken, sığınak edinen ya da orayı reddeden “anne” temasına ait olabilir. Mutfakla kurduğunuz ilişki anneyle kurduğunuz ilişkiden de geçiyor biraz. Annemizden içsel ve dışsal nasıl beslenebildiysek ya da beslenemediysek, kendimize olan yaklaşımımız da bir bakıma onun tekrarları, telafileri ya da karşıtlıklarıyla sürdürülüyor.
Yemek yapmak, bir dönüşüm şenliği. Bir şeyi pişirdiginizde artık onu yok etmeye hazırsınız demektir. Tüketeceğinizi bile bile pişirirsiniz onu ; yaşamdan ölüme oradan yine yaşama giden bir döngüdür. Her şey başka şeylerin ölümüyle başlar.
Varoluşun tüm evreleri neredeyse mutfakta geçip, oradan mideye gidiyor; kutlamalar, doğumlar, ölümler…Yemek fizyolojik bir ihtiyaç olmanın ötesinde bambaşka anlamlarında barındırıyor.
Mutfağından geçmediginiz veya mutfağınızdan geçirmediğiniz biriyle olan ilişkinizi ne kadar derinleştirebilirsiniz? Midenin yukarısında bir yerlerde kalır o ilişki… O kadarlıktır.
.
.
Mutfak deyip, yemek deyip geçmemek gerek…😉
📌Tuğçe Isıyel, Ya Hiç Karşılaşmasaydık