Can Yücel,”Yaşamak istiyorum.Yaşamayı bu soğumuş cehennemde ölü bir dost gibi içim titreyerek düşünmek değil sade, Yaşamayı yaşamak istiyorum.”derken bir anlamda farkındalık arzusunu dile getirir.
Fiilen geçmişte ve gelecekte yaşamasak dahi,geçmişin hayaletleri geleceğin hayalleri ve çoğu zaman korkuları bazen ruhumuzu öylesine kaplar ki şu an ve burada ne yaptığımız ve nasıl olduğumuzu bilemeyiz.
Olanı olduğu gibi kabul etmek,dikkatimizi hangi limandan gelip hangi limana gittiğimize değil,rüzgâra, denize, geçip giden bulutlara, nerde isek orda yani şimdi ve burada olup bitene vermek farkındalığın ilk adımıdır. Bu adım, bizi, işin içinden çıkmak için problemlerimize odaklanmamıza iten ve dikkat alanımızı daraltan olumsuz duygu ve düşüncelerimizin hükümranlığından çıkarır…
Mevlana;“İnsan olmak bir misafirhane ,Her sabah gelir yeni biri, Beklenmeyen misafirdir bir sevinç, bir hüzün, bir kötülük arzusu,Ve bir anlık bilinç hali,Hoş karşılayın hepsini ,hoş tutmaya bakın.”diye seslenir. Gerçekten de hayatımızın büyük bölümümde, biriktikçe büyüyen küçük dertler,elimizde olmadan karşımıza çıkan olumsuzluklar vardır. “Hayır olamaz”,“Mümkün değil”,“Bunun benim başıma geldiğine inanamıyorum”,“Bunu nasıl yapar?” Bu düşünceler, durumları kabullenmenizi erteleyerek sizi manen güçsüz bırakacaktır.
Kabullenme kasını kullanmak; iyi ya da kötü,büyük ya da küçük kontrolüm dışındaki tüm olmuş ve olmakta olanları manen kucaklama hatta göğüsleme yeteneğinizi harekete geçirmenizdir.Kabullenme, akışta kalmayı becerebilmeyi ve anı hakkını vererek yaşamayı kolaylaştırır.Anı, anda karşılama denilen şeydir zaten budur.Bazen sorulması gereken soru “neden oldu”yerine “nasıl ilerlerim” olmalıdır.
Anonim bir sözde söylendiği gibi“Affetmek bencil bir eylem olarak düşünülebilir çünkü tüm faydası affeden kişiyedir.” Affetmek, o kişiyi sevmek değil. Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil. Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil.
Affetmek,o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermek değil. Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün,nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır. Affetmek artık acıyı hissetmemektir.
Uzm. Psk. Dan. & Psikoterapist
Ece Özge Karakuz