Şartlar yüzünden manzarayı arkama aldım. Her şey sırtımın arkasından yarım yamalak gözüküyordu. Özünü yitirmeden fark ettiğim özel bir fikrin pençesinde gezinmeye başladım. Karşımda olmayan, döndükçe ulaştığım ördekleri düşündüm. Ördeklerin her hamlesi daha da kıymetli hale geldi. Tamamlandıkça değersizleşen algılarımı düşündüm. Her sağ omzuma döndüğümde algılarımın açıldığını farkettim. Eylemlerin şükrüne boğulurken ördeğin yoluna yoldaş oldum. Boynumun yarım açıyla takibini daha çok sevdim. Tamamlandıkça önemsizleştirdiğim her durumu gözden geçirmek keşfin kapısını araladı.
Kaybetmekle kavga etmek bulmacayı çözememek gibi bu yüzden ben kaybetmenin rengi üzerine düşündüm. Mavi olma olasılığı yüksek geldi. Bilinçaltımıza yerleşen bizi biryerlerden görüyor söylemleri bizi sonsuz gökyüzüne itiyor. Ya da kaybetmek nefrete çok uzak bir duygu olduğu içindir. Peki kaybetmenin en belirgin rengi neden siyah olmuştu? Belki de sona olan saygımızı ifade ediyordu. Siyahtan uzaklaştıkça, grileşen düşünceler belirdiyse içinizde gri renginin anlamı ise yalnızlık hissinin yaşama yüz çevirmesi olabilir. Sonrası ise kırmızı acının ve sevginin sıcaklığı...
#maviolmanınolasılığı
#ruhumdakalan
#eceözgekarakuz
00.44