Son zamanlarda, sahiplik kavramı üzerinde sıkça düşünüyorum. Başta hayat olmak üzere her şeyin sahipliği geçici değil miydi? Ancak bu idrakin artması, insanın sahip olma hırsını azaltmak yerine körüklüyordu sanki. Yeryüzünde geçirilen zamanın değeri, sahip olunanlar ile ölçülür olmuştu.
Bir ölümün ardından hemen dünyevi hırslar ve hayatin anlamı sorgulansa da çok kısa bir süre sonra bu sohbetler yerini miras hesaplarına, sıklıkla da çekişmelerine bırakıyordu. Bütün o sahiplik belirten kâğıtlar, yaşadıklarımızı nasıl yasadığımızdan daha önemli hale getiriyordu. Bu da normal karsılanmalıydı öyle değil mi? İnsan da insandı işte. Altı üstü kendini türlü palavralarla güçlü hissetmeye çalışan bir canlı.
Bir elma ağacı kadar ömrü olmasa da kendisini bütün doğanin üstünde olduğu yanılsamasına kaptırmış bir ölümlü...Çok da bir şey beklememek gerekirdi belki bu akıl denilen yarı gelişmiş parçamızdan.
Bizim dışımızdaki her canlının hakikate tahammül gücü bizden yüksekti ne de olsa. Örneğin göçmen kuş, göç mevsiminin geldiğini kabul eder, göçe direnmezdi. Ceylan, gücünün leopara yetmeyeceğini bilirdi.Tilki şehre yerleşmeye çalışmaz, mercan resifini terk etmez,dere kendini nehir sanmazdı. İnsanlık, "Hakikat nedir?" diye sorarak uygarlaşmaya başlamış, bu soruya yanıt verdikçe de kendini giderek hakikatten uzaklaştırmıştı.
Kim bilir?
#sohbet
#ruhumdakalan
#eceözgekarakuzBakırköy,İstanbul