Yoksa yalnızlığı sevmeyecek miydim artık?
Düşüncesi bile içimde bir ürküntü yarattı. Yılların huzurlu yalnızlığının özlemi birbirine dolanmış ve nereye ait olduğumu anlamakta zorlanmıştım. Belki de insan hiç bir yere ait değildi ve kendinden hiç bir zaman emin olmamalıydı. Yıllarca kendime güvenerek yüzdüğüm denizde bir gün ayağım dibe değmediği için paniğe kapılabilir, o günden sonrada eskisi gibi gözükara yüzemeyebilirdim.
Gönlümün sesine uyup bir süre kapıyı çekip gidesim var. Her şey sadece sorumluluk bilinci ile yürümedi ya bunca yıl. Sevdiğim bir hayat yaşıyordum burada. Ama öyle bir an gelmişti ki yıllar önce yarım kalmış bir sevdadan geriye kalan ve bana yaşımdan genç bir heyecan yaşatan duygular için işimi bir kenara bırakmak istemiştim. Bir anda kendimi yola çıkmış buldum. Hayatının belli büyük bir kısmını kendini tanımaya ayırmış, yıllarca insanın iç dünyasını anlamak için çalışmış, yuzlerce hayat hikayesi dinlemiş biriydim. İnsanların çıkmazlarını,çelişkilerini çözümlemek ve geçmiş ile bağlantılar kurmak, farkında olmadıkları yanlarını kesfetmelerini sağlamakla geçiyor hayatım.
Tabi bu arada bunları yapabilmek için kendimi tanımam da gerekiyordu ve bunun için yıllar boyunca bir günebakan gibi güneşi kovaladım. İçime ışık tutan terapistlerim oldu, hocalarım, öncülerim oldu. İnsan kendi kıyısını köşesini bilmeden başkalarının iç dünyalarında gezinmemeli. Kısacası önemli coğrafi keşiflerde bulunmuş, kendinden emin bir kâşif edasıyla işimi gücümü yapıyordum...
Ta ki o rüyayı görene kadar...
Kocaman dünyada küçücük olmak iyiydi. Ve iyiki uzaklar vardı. Keşfedilecek uzaklar... Bazen uzakta, bazen yakındaki uzaklar...
#ruhumdakalan
#eceözgekarakuz
16.56
Sebat Apartmanı
Nişantaşı,İstanbul