Saat olmadan yaşadığım günlerdeki gibi, zamanı umursamadan, ürpertiyi ağacın dalları arasında savuşturarak asıl gitmek istediğim yere denize doğru yürüdüm. Zihnimde bazen yükselen bazen alçalan, çayırları ağlatan kadının ellerinin müziği dans ediyordu. Yasemin yapraklarını her toplayışımda, toprağa karışmış her bir zerresi yaprak olup odama dökülüyordu sanki. O günlerde anladım özlenenin, özleyeni hiç özlemediğini...Bir daha gelemeyecek oluşu aslında hep yanımda oluşuydu. Sen de bu deniz kadar büyük ve derin misin diye sordu. Ben öyle miyim bilmem ama insan isterse kendi derinliğinde de boğulabilir dedim. Şimdi gidip geldiğim tüm mekanlarda, dokunduğum her insanda başka bir derinlik arıyorum, cevaplayamadığım sorular soruyorum. Küçük bir yasemin dalı amansız bir yolculuğa çıkardı beni, daima yanımda taşıdığım duygularımın doğduğu yere...Yıllar sonra sandığı yeniden açıp, taze yapraklar sokuşturacağım her yerine, biraz da baş ucuma.
14.53
#EceÖzgeKarakuz
#ruhumdakalan