Şubat ayında aldığım ve yıl dönümlerinde gelecek günlerde anacağım birbirinden değerli kişilerin ölüm haberleriyle, durup durup zihnim Nietzsche’nin şu satırlarıyla doluyor…
“Yaşadığın ve yaşamakta olduğun bu hayatı, yeniden ve sayısız kere daha yaşamak zorunda kalacaksın; içinde yeni hiçbir şey olmayacak: yaşamındaki her acı, her sevinç, her bir düşünce ve her bir soluk, tarif edilemeyecek kadar küçük ya da büyük her şey, arka arkaya ve aynı sırayla, sana dönecek – ağaçların arasından süzülen şu alaca karanlık ve şu örümcek bile, şu an ve ben kendim bile. varoluşun sonsuz kum saati, içinde toz lekesi olan sen ile, yeniden ve yeniden baş aşağı çevrilecek.”
Ölümden değil korkum,
Ben yaşayamamaktan korkuyorum.
Eğer, bir daha her zerresiyle yaşayacak olsaydım bu hayatı nasıl daha ‘canlı’ hissederek yaşardım diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi…
Ve bu günüme bakıyorum, duygularıma, düşüncelerime, davranışlarıma,
alışkanlıklarıma, seçimlerime…
Zor olan ölüm değil,
Zor olan yaşamak…
Uzm. Psk. Dan. & Psikoterapist
Ece Özge Karakuz
16.02.2021
Ruhuma Kalan -3
Kendime Yolculuk -3